Psychoterapia Tańcem i Ruchem

Definicja

Postulaty DMT:

Ciało i umysł są w nieustannej interakcji – zmiana ruchu wywiera wpływ na całościowe funkcjonowanie człowieka.
Ruch odzwierciedla osobowość.
Relację terapeutyczną można przynajmniej do pewnego stopnia ustanowić niewerbalnie, poprzez dostrojenie do cech ruchu pacjenta.
Ruch jest językiem symbolicznym i może odzwierciedlać procesy zachodzące w nieświadomości.
Improwizacja ruchowa pozwala pacjentowi eksperymentować z nowymi sposobami bycia/zachowania.
Zastosowanie ruchu w terapii umożliwia pracę nad traumą doświadczoną w okresie prewerbalnym.
Poprzez zaangażowanie ciała, emocji umysłu i sfery duchowej w procesie terapii DMT możliwa staje się integracja tych poziomów.

Psychoterapia Tańcem i Ruchem (ang. DMT - Dance Movement Therapy lub DMP - Dance Movement Psychotherapy *) podobnie jak inne nurty psychoterapii opiera się na świadomym i zamierzonym zastosowaniu uznanych zasad psychoterapii, metod klinicznych i postaw interpersonalnych, w celu pomagania ludziom w zmianie ich zachowań, procesów poznawczych, sposobu przeżywania emocji i/lub innych cech osobowych w kierunku, który korzystający z terapii uważają za pożądany (Prochaska i Norcross, 2006).

Podczas psychoterapii nie ma nauki sekwencji tanecznych. Stąd wcześniejsze doświadczenie taneczne nie jest potrzebne. Ważne jest wsłuchanie się we własne ciało i pozwolenie mu na ruch, który będzie prawdziwy, a nie ładny.

Psychoterapia Tańcem i Ruchem jest wykorzystywana z sukcesem zarówno w pracy z osobami cierpiącymi na różnego rodzaju zaburzenia, jak również w pracy z ludźmi zdrowymi, którzy chcą się rozwijać i coraz pełniej wyrażać siebie.

Psychoterapia Tańcem i Ruchem może być szczególnie pomocna w następujących sytuacjach:

unikania wyrażania uczuć lub/ i nieadekwatności wyrażanych emocji
doświadczania uczuć w sposób tak przytłaczający, że wyrażanie ich słowami staje się zbyt trudne
kiedy problemy psychiczne odzwierciedlają się w ciele - w sylwetce, trudnościach ruchowych, stałych napięciach i blokadach pewnych części ciała, a także w chorobach psychosomatycznych
przytłaczającego stresu

problemów związanych z zaburzonym obrazem własnego ciała
trudności w doświadczaniu bliskości, kontaktów fizycznych czy zaufania
trudności emocjonalnch, wewnętrznych konfliktów
kryzysu egzystencjalnego, żałoby
problemów w komunikacji interpersonalnej, budowaniu i utrzymaniu satysfakcjonujących relacji z innymi.